![]() |
Río Tajo, al fondo el Embarcadero Real, Aranjuez, foto: Antonio Erena, 30.11.24 |
Nudez vestir os campos.
As lareiras serão as nossas pátrias
E os contos que contarmos
Assentados ao pé do seu calor
Valerão as canções
Com que outrora entre as verdes ervas rijas
Dizíamos ao sol
O ave atque vale triste e alegre,
Solenes e carpindo.
Por ora o outono está connosco ainda.
Se ele nos não agrada
A memória do estio cotejemos
Com a esperança hiemal.
E entre essas dádivas memoradas
Como um rio passemos.
Pronto el invierno vendrá con su blanca
desnudez vistiendo los campos.
Las chimeneas serán nuestras patrias
y los cuentos que vamos a contar.
Sentados al pie de su calor,
valdrán la pena las canciones
conque otrora, entre las verdes hierbas duras,
decíamos al sol.
El pájaro, no obstante, está triste y feliz,
solemne y lloroso.
Por ahora, el otoño sigue con nosotros.
Si él no nos agrada
el recuerdo del verano comparemos
con esperanza invernal.
Y entre esas dádivas recordadas
como un río pasemos.
Fernando Pessoa, «Breve o inverno virá com sua branca» (17.07.1914), Poemas de Ricardo Reis, Edição Crítica de Luiz Fagundes Duarte, Lisboa, Imprensa Nacional - Casa da Moeda, 1994, p. 41 (trad. Antonio Erena).
No hay comentarios:
Publicar un comentario